Włochy

Świadczenia rodzinne dla pracowników najemnych

Zostało ono wprowadzone, by pomóc rodzinom pracowników i osób, które przeszły na emeryturę po pracy najemnej, których najbliższe rodziny składają się z więcej niż jednej osoby, a których dochód jest niższy od przedziału corocznie ustalonego prawem. Świadczenie różni się w zależności od liczby członków i dochodu najbliższej rodziny. Przysługuje ono pracownikom, w tym pracownikom pobierającym odprawy z tytułu zwolnień zbiorowych, pracownikom przemieszczającym się oraz pracownikom zatrudnionym w zawodach społecznie użytecznych; pracownikom nieobecnym wskutek choroby lub macierzyństwa; pracownikom na urlopie okolicznościowym z tytułu ślubu; osobom pobranym do wojska lub oczekującym na stanowiska z wyboru w administracji rządowej lub związkach zawodowych; bezrobotnym otrzymującym świadczenia; pracownikom leczonym na gruźlicę; emerytom, którzy wcześniej byli pracownikami; członkom spółdzielni. Świadczenie rodzinne przysługuje także pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę w niepełnym wymiarze godzin.

Dla celów uzyskania uprawnień do świadczenia, brana jest pod uwagę suma łącznych przychodów wszelkiego rodzaju, podlegających IRPEF (podatek dochodowy od osób fizycznych) oraz dochodów wszelkiego rodzaju, włącznie z dochodami przekraczającymi 15,000 EUR, zwolnionymi z podatku oraz podlegającymi potrąceniu u źródła. Dochody z pracy należy uwzględniać po potrąceniu składek na ubezpieczenia społeczne. Świadczenie przysługuje jedynie, jeżeli łączna kwota dochodów osiąganych z pracy najemnej, renty lub emerytury i innych świadczeń wynikających z pracy najemnej (dodatków płacowych, dodatków z tytułu bezrobocia itp.), dotyczących najbliższej rodziny jako całości wynosi co najmniej 70% całego dochodu rodziny.

Dana osoba musi złożyć wniosek, wypełniony na jedynym z podstemplowanych formularzy dystrybuowanych przez Krajowy Instytut Ubezpieczeń Społecznych (Istituto Nazionale di Previdenza Sociale) (INPS). Do wniosku należy załączyć zaświadczenie o stanie rodzinnym lub deklarację zastępczą, jak również wszelkie inne dokumenty wymagane w sytuacjach szczególnych. Wniosek należy złożyć do własnego pracodawcy danego pracownika, jeżeli wnioskodawca pragnie wykonywać działalność najemną, pozarolniczą, z wyłączeniem pracowników służby domowej lub

rodzinnej; do centrali INPS, jeżeli wnioskodawca jest rencistą, bezrobotnym lub pracownikiem rolnym, pracownikiem służby domowej lub rodzinnej itp., tj. we wszystkich przypadkach, w których płatności są dokonywane bezpośrednio do INPS.

Pracodawca musi wypłacać dodatek na bezpośredni wniosek pracownika, który wykaże swoje uprawnienia do tego dodatku. W każdym przypadku, pracodawca jest jednak zobowiązany do wypłaty wyłącznie, jeżeli pracownik otrzymał wcześniej zgodę INPS. Zgoda INPS jest wymagana do wypłaty dodatku następującym osobom: dzieciom rodziców żyjących w separacji, dzieciom rodziców rozwiedzionych, dzieciom samotnym uznanym przez oboje rodziców, braciom, siostrom i bratankom/siostrzeńcom, a także niepełnosprawnym krewnym, których 100% inwalidztwa nie zostało jeszcze udokumentowane, członkom rodzin zamieszkałych za granicą.

Świadczenie jest wypłacane przez pracodawcę czynnym pracownikom wraz z płacą. Pracodawca występuje następnie do INPS o zwrot przekazanych kwot.

Dodatek jest wypłacany bezpośrednio przez INPS: pomocom domowym, pracownikom rolnym, bezrobotnym itp.; emerytom wraz z emeryturą.

Renta rodzinna

Jeśli następuje zgon pracownika w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, członkowie jego rodziny pozostali przy życiu otrzymują miesięczną rentę stanowiącą odsetek ostatniego rocznego wynagrodzenia pobranego przez zmarłego. Odsetek ten wynosi odpowiednio:

• 50% dla pozostałego przy życiu współmałżonka;

• 20% dla każdego dziecka, które nie ukończyło 18 roku życia. Dzieci mają prawo do renty do ukończenia 21 roku życia, jeśli uczęszczają do szkoły średniej, a do 26 roku życia, jeśli odbywają studia wyższe;

• 40% dla sierot, których oboje rodzice nie żyją;

• 20% dla każdego z rodziców, jeżeli do momentu zgonu pozostawali oni na utrzymaniu zmarłego, pod warunkiem, że nie pozostawił on po sobie współmałżonka ani dzieci;

• 20% dla każdego brata i siostry, którzy do momentu zgonu pozostawali na utrzymaniu zmarłego, pod warunkiem, że nie pozostawił on po sobie współmałżonka ani dzieci.