Świadczenia z tytułu inwalidztwa wypłacane są nieustannie do 67-go roku życia osoby uprawnionej do ich otrzymywania. Świadczenia te składają się z kwoty podstawowej, zasiłku pielęgnacyjnego i z renty z tytułu inwalidztwa. Osobie ubezpieczonej, która ma ograniczone możliwości wykonywania pracy zarobkowej, przysługuje kwota podstawowa i zasiłek pielęgnacyjny. Kwota podstawowa przysługuje, jeżeli inwalidztwo pociąga za sobą znaczne dodatkowe wydatki.
Zasiłek chorobowy jest wypłacany w sytuacji, kiedy osoba niepełnosprawna wymaga specjalnych zabiegów lub opieki. System ubezpieczeń społecznych ma do dyspozycji również środki przeznaczone dla osób niepełnosprawnych do pokrycia wydatków medycznych, kosztów pomocy praktycznej i opieki domowej, kosztów zakupu urządzeń do poruszania się oraz innych urządzeń pomocniczych, ewentualnie także specjalnie wyposażonych pojazdów. Jeżeli wystąpią istotne zmiany stanu zdrowia wpływające na zdolność wykonywania pracy należy dokonać ponownej analizy stanu zaawansowania choroby lub stopnia inwalidztwa.
Osoba ubezpieczona w wieku pomiędzy 18 a 67 lat, której zdolność do pracy w związku z chorobą, odniesionym urazem lub inwalidztwem jest ograniczona o 50%, ma prawo do renty z tytułu niemożności wykonywania pracy zarobkowej, jeżeli w okresie trzech lat przed wystąpieniem niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej osoba taka była ubezpieczona na wypadek renty.
Świadczenia te są wypłacane tak długo, jak długo osoba pobierająca je jest ubezpieczona lub przysługuje jej prawo do renty dodatkowej; jeżeli przysługuje jej prawo do renty dodatkowej, wówczas oprócz niej wypłacana jest także renta podstawowa obliczona na podstawie lat, w których zebrane zostały punkty.
poleca:
Studentnews.pl