Na Litwie tygodniowy czas pracy nie może przekraczać 40 godzin tygodniowo, 8 godzin dziennie. Maksymalna tygodniowa liczba godzin pracy wraz z nadgodzinami nie może przekraczać 48 godzin.
Do czasu pracy zaliczamy:
czas faktycznie spędzony na pracy, na dyżurze w pracy lub w domu,
czas spędzony na oficjalnych podróżach służbowych poza miejscem zamieszkania,
czas potrzebny do przygotowania i zorganizowania miejsca pracy, sprzętu i zabezpieczeń,
przerwy w pracy, które prawo zalicza do czasu pracy,
czas, w którym pracownik poddawany jest obowiązkowym badaniom lekarskim,
okres próbny, podnoszenie kwalifikacji w miejscu pracy lub w centrach szkoleniowych,
czas zawieszenia pracy, jeśli zawieszony pracownik musi obserwować zasady pracy,
inne okresy określone przez prawo.
Dla pewnych kategorii pracowników, w tym lekarzy, pielęgniarek, opiekunów, pracowników domów dziecka, energetyków i pracowników innych usług, którzy są na dyżurze bez przerwy, godziny pracy nie mogą przekraczać 24 godzin na dobę. Przeciętny czas pracy takich pracowników w ciągu siedmiu dni nie może przekroczyć 48 godzin, a czas przerwy pomiędzy dniami pracy nie może być krótszy niż 24 godziny.
Pracownicy zatrudnieni w więcej niż jednej firmie lub wykonujący pracę na dwóch lub więcej stanowiskach w ramach jednej firmy nie mogą spędzać więcej niż 12 godzin dziennie w pracy.
Czas pracy na stanowiskach, które wymagają dużej odporności psychicznej, jest krótszy od standardowego i jest regulowany ustawowo.
Jest prawnie zabronione kierowanie pracownika do pracy na dwie kolejne zmiany. Gdzie to możliwe, pracownik wychowujący dziecko do 14 roku życia ma prawo do pierwszeństwa przy wyborze zmiany.
Następujące osoby są uprawnione do skróconego czasu pracy: osoby poniżej 18 roku życia, osoby pracujące w ciężkich warunkach mających wpływ na zdrowie. Czas pracy dla takich osób jest uzależniony od warunków pracy, ale nie może przekroczyć 36 godzin tygodniowo. Dotyczy to m.in. osób pracujących w nocy oraz na stanowiskach powodujących intelektualny i emocjonalny stres.
Następujące osoby są uprawnione do pracy na część etatu w trakcie dnia lub tygodnia pracy: osoby z problemami zdrowotnymi ustalonymi przez instytucję ds. zdrowia, kobiety w ciąży, kobiety, które ostatnio urodziły dziecko lub karmiące piersią, samotni rodzice wychowujący dziecko poniżej 3 roku życia oraz pracownicy wychowujący dzieci poniżej 14 roku życia lub dzieci niepełnosprawne poniżej 18 roku życia, pracownicy poniżej 18 roku życia, osoby niepełnosprawne, osoby opiekujące się chorym członkiem rodziny.
Nadgodziny są zwykle zabronione. Pracodawca może zlecać pracownikom pracę w nadgodzinach tylko w określonych przypadkach. W nadgodzinach nie mogą pracować osoby poniżej 18 roku życia, osoby na zmianę uczące się i pracujące w dni kiedy warunki pracy przekraczają dozwolone normy i w innych przypadkach określonych w aktach prawnych lub umowach zbiorowych.
Kobiety w ciąży, kobiety, które niedawno urodziły dziecko, karmią piersią, osoby posiadające dzieci poniżej 3 roku życia, samotni rodzice wychowujący dziecko poniżej 14 roku życia lub dziecko niepełnosprawne poniżej 18 roku życia oraz osoby niepełnosprawne mogą pracować w nadgodzinach , jeśli wyrażą na to zgodę. Dodatkowo, osoby niepełnosprawne mogą pracować w nadgodzinach tylko w przypadku, jeśli nie jest to zabronione w zaświadczeniu o niepełnosprawności.
Nadgodziny nie mogą wynosić więcej niż 4 godziny w ciągu 2 dni, a ogólnie ich liczba w roku nie może przekraczać 120 godzin. Umowy zbiorowe mogą regulować inny czas trwania nadgodzin pod warunkiem, że nie przekroczą one 180 godzin w roku.
poleca:
Studentnews.pl