Czas pracy związany jest z okresem, w którym pracownik ma prawo oraz jest zobligowany ukończyć pracę zgodnie z warunkami umowy zatrudnienia. Według kodeksu pracy, zatrudnienie na pełny etat oznacza ośmiogodzinny dzień pracy - 40 godz. tygodniowo. Przepisy dotyczące zatrudnienia i umów pomiędzy zainteresowanymi stronami pozwalają na krótszy lub przy pracy na linii produkcyjnej na dłuższy dzień pracy, lecz nie przekraczający 12 godzin dziennie lub 60
tygodniowo pod warunkiem, że wykonywana praca częściowo wymaga pozostawania w gotowości do pracy. Czas pracy może zostać skrócony w przypadku szkodliwych lub niebezpiecznych warunków pracy. Przepisy nie regulują limitu czasu pracy w wyżej wymienionych warunkach. Strony mogą zgodzić się na zatrudnienie w niepełnym wymiarze etatu zamiast skracać pracę na pełny etat w umowie zatrudnienia. Godziny zatrudnienia określane są na podstawie tygodnia pracy lub dłuższego okresu czasu jednak nie przekraczającego jeden rok.
Pracownikom doradza się umieszczenie limitu czasu pracy w umowach zbiorowych. Jeśli takiej klauzuli nie ma, pracodawca określi limit czasu pracy, nie więcej jednak niż średnio 12 godzin dziennie w okresie 2 miesięcy. Rozkład czasu pracy określany jest przez umowy zbiorowe lub przez pracodawcę. Rozkład powinien zawierać czas pracy, czas rozpoczęcia i zakończenia pracy oraz ilość zmian. Rozkład może być ustawiczny, permanentny lub wielozmianowy. Ustawiczny rozkład określa nieprzerwaną pracę w dni powszednie, permanentny wymaga nieprzerwanej pracy podczas dni powszednich i weekendów, wielozmianowy natomiast dotyczy zatrudnienia, kiedy pracownicy zmieniają się na stanowisku pracy.
Jeśli rozkład pozwala na podział godzin pracy, pracodawca ma obowiązek poinformować
tym pracownika co najmniej na tydzień wcześniej, w przeciwnym wypadku pracownik nie jest zobligowany do pracy według nowego rozkładu.
Czas pracy określony w ramach dziennego, tygodniowego, miesięcznego i rocznego harmonogramu powinien być podzielony na dni robocze. W przypadku równego podziału czas spędzony w pracy jest identyczny w każdy dzień roboczy. Prawo pozwala jednak na nierównomierny podział godzin pracy. W takim przypadku prawo określa minimalny i maksymalny czas pracy w celu ochrony pracowników.
Czas przeznaczony na przerwy to 20 minut dziennie. Pracownik ma prawo do takiej przerwy, jeśli pracuje dłużej niż 6 godzin dziennie. Jeśli praca nie może być przerwana lub jest pracą, w której pracownik pozostaje w gotowości, przerwa zostanie wydzielona z czasu pracy. Pracownicy mają prawo do przerwy co trzy kolejne godziny pracy. Pracodawca ma obowiązek zapewnić przerwy podczas pracy, nawet gdy pracownicy nie zgłaszają takiej potrzeby.
Pracownicy mają zagwarantowane co najmniej 11 godzin odpoczynku pomiędzy zakończeniem pracy jednego dnia, a rozpoczęciem następnego. Zmiany mogą pojawić się, jeśli zostaną ujęte w umowie zbiorowej lub w umowie między stronami, lecz nawet w takim przypadku przerwa co najmniej ośmiogodzinna musi być zapewniona. Czas dojazdu do pracy nie jest wliczany. Pracownicy mają prawo do przynajmniej 48 godzin nieprzerwanego odpoczynku wliczając w ten czas niedzielę.
Pracownicy nie muszą pracować w święta. (1 stycznia, 15 marca, Poniedziałek Wielkanocy,
poleca:
