Holandia to kraj słynący z pięknych miast, liberalnych poglądów, zadbanego krajobrazu i łatwo dostępnych terenów przyrodniczych.
W 2012 r. liczba miejsc pracy w większości sektorów spadła w porównaniu z rokiem poprzednim. Dotyczy to zwłaszcza administracji publicznej i sektorów budowlanego oraz wynajmu nieruchomości. W niektórych dziedzinach, np. opieki, usług socjalnych, handlu, transportu, gastronomicznym i informatyczno-komunikacyjnym, odnotowano jednak wzrost. Najbardziej poszukiwani są przedstawiciele techniczno-handlowi, elektromechanicy i monterzy. W związku z przewagą popytu nad podażą duże szanse na znalezienie pracy mają również mechanicy i monterzy maszyn przemysłowych, a także hydraulicy i monterzy rur. Należy pamiętać, że niezbędna może być znajomość języka niderlandzkiego, zwłaszcza do pracy w handlu.W przypadku pracy niskopłatnej lub posady przeznaczonej dla pracowników niewykwalifikowanych (w przemyśle hotelarskim lub gastronomicznym, w handlu detalicznym) do powszechnie stosowanych praktyk należy zgłoszenie drogą telefoniczną, a coraz częściej - e-mailem. W przypadku innych stanowisk normą jest przesłanie listu motywacyjnego i CV e-mailem lub pocztą. Kandydat powinien sprawdzić, czy dane osobowe, opisane doświadczenie zawodowe oraz wykształcenie odpowiadają rzeczywistości.
Organizacje pośrednictwa pracy, którym przedsiębiorstwa mogą zlecać znalezienie pracowników na wolne stanowiska, dokonują na ogół wstępnej selekcji kandydatów i przedstawiają wybrane CV pracodawcy.
Jeżeli kandydat ubiega się o pracę w danym przedsiębiorstwie w sposób spontaniczny, warto by skontaktował się z działem lub z kierownikiem, który może udzielić informacji na temat wolnych miejsc. Należy opisać rozmówcy swoje plany, określić jakiego stanowiska się poszukuje oraz zapoznać go ze swoimi umiejętnościami i doświadczeniem. Następnie kandydat powinien zapytać o możliwość przesłania swojego CV oraz listu motywacyjnego. Po uzyskaniu zgody można wysłać dokumenty wskazanej osobie lub do danego działu. Takie podejście zwiększa szanse kandydata na otrzymanie zaproszenia na rozmowę kwalifikacyjną.
Telefonując do danego przedsiębiorstwa, należy zawsze prosić o połączenie z osobą do kontaktu lub z działem określonym w ogłoszeniu o pracy. Zachęca się kandydatów do przeprowadzania takich rozmów w czasie dogodnym dla rozmówcy. Kandydat powinien jasno i pokrótce sprecyzować, czy celem rozmowy jest uzyskanie bardziej szczegółowych informacji o danej ofercie, czy zgłoszenie kandydatury na dane stanowisko. W przypadku gdy kandydat jest obcokrajowcem dzwoniącym z zagranicy, powinien poinformować o tym fakcie rozmówcę i zapytać, czy rozmowa może odbyć się w jego języku ojczystym lub innym języku obcym. Pierwsze wrażenie jest decydujące.
Jeżeli pracodawca wymaga okazania zaświadczenia o niekaralności, informacja o tym powinna zostać zawarta w ogłoszeniu o pracy.
Pracodawca oczekuje, że w trakcie rozmowy kandydat wykaże się znajomością warunków pracy, przedsiębiorstwa oraz jego działalności. Kandydat ma również możliwość zadania pytań. Należy wykorzystać taką szansę, aby dowieść swojej motywacji do zdobycia pracy oraz zainteresowania nią, a nie po to, by zapytać o pensję.
Pytania na ogół dotyczą doświadczenia zawodowego i umiejętności kandydata. Na podstawie wyników rozmowy kandydat zostaje odrzucony albo zaproszony na kolejną rozmowę.
Brak podstawowej wiedzy o przedsiębiorstwie jest jednym z najczęstszych powodów niezaproszenia danej osoby na drugą rozmowę lub odrzucenia kandydatury. Aby uzyskać informacje o firmie, należy zapoznać się z jej sprawozdaniem rocznym i dowiedzieć się jak najwięcej o sektorze, w którym działa, ostatnich wydarzeniach, które jej dotyczą, i prawdopodobnych zmianach. Wiedza o firmie świadczy o zmotywowaniu kandydata.
Kolejne rozmowy kwalifikacyjne mają bardziej szczegółowy charakter i poświęcone są kwestiom bezpośrednio dotyczącym danego stanowiska, umiejętnościom rozwiązywania problemów oraz doświadczeniu kandydata. Po pierwszej lub drugiej rozmowie kwalifikacyjnej kandydat może zostać poproszony o wzięcie udziału w sprawdzianach.
O ewentualnym przyjęciu do pracy kandydat jest informowany w niedługim czasie po odbyciu rozmowy.
Oprócz dyplomów i zaświadczeń holenderscy pracodawcy przykładają coraz większą wagę do umiejętności kandydata.Rozmowa kwalifikacyjna trwa średnio 1-1,5 godziny.
Na początku osoba prowadząca rozmowę przedstawia się i przekazuje kandydatowi podstawowe informacje o przedsiębiorstwie, a następnie prosi kandydata o przedstawienie własnej osoby. W dalszej kolejności prowadzący rozmowę bliżej zaznajamia kandydata z przedsiębiorstwem
1oferowanym stanowiskiem, po czym przechodzi do pytań dotyczących CV. Może również zadać pytanie o życie prywatne kandydata.
Następnie kandydat odpowiada na pytania o swoje cechy charakteru, umiejętności i kompetencje. Dopiero potem kandydaci mogą zapytać o dotąd nieomawiane kwestie, które wymagają wyjaśnienia.
Na zakończenie spotkania osoba prowadząca rozmowę wyjaśnia dalszy przebieg procedury.
Kandydat może usłyszeć następujące pytania: Czy wie Pan/Pani, na czym polega praca na tym stanowisku? Czym różni się praca, którą oferujemy, od pracy, którą wykonywał Pan/wykonywała Pani na podobnych stanowiskach w innych firmach? Dlaczego to właśnie Pana/Panią powinniśmy zatrudnić? Czy mógłby Pan/mogłaby Pani wyjaśnić tę lukę w CV?
W Holandii obowiązuje prawo zabraniające dyskryminacji. Pytania o rasę lub kolor skóry, wyznanie, narodowość, miejsce urodzenia, macierzyństwo, zdrowie lub plany rodzinne są niedopuszczalne. Dopuszczalne jest natomiast pytanie typu: Czy proponowane godziny pracy nie kolidują z Pana/Pani religią?
Wiele holenderskich przedsiębiorstw przyjęło kodeks dobrych praktyk rekrutacyjnych ustanowiony przez holenderskie stowarzyszenie zarządzania kadrami i rozwoju organizacji (NVP). Jeżeli kandydat odniesie wrażenie, że został niewłaściwie potraktowany przez przedsiębiorstwo, które przyjęło wspomniany kodeks, może złożyć oficjalną skargę. Kandydaci uznający, że doszło do naruszenia praw do równego traktowania, mogą również odwołać się do komisji ds. równego traktowania.
Płace różnią się w zależności od wykonywanej pracy. Ponadto wynagrodzenie może być wypłacane z różną częstotliwością. Wysokość wynagrodzenia i częstotliwość wypłat ustala się na podstawie doświadczenia zawodowego kandydata. Wszystkie te kwestie mogą jednak stanowić przedmiot negocjacji. Należy pamiętać, że wolontariat zalicza się do stażu pracy. W przypadku wielu zawodów i dużych przedsiębiorstw warunki pracy określone są w układach zbiorowych pracy. W Holandii obowiązują progi minimalnego wynagrodzenia dla młodzieży do lat 23 oraz dla starszych pracowników. Wypłacanie wynagrodzenia, którego wysokość nie osiąga tych progów, jest zabronione. Wynagrodzenie wyraża się w miesięcznych stawkach.
Długość przysługującego urlopu oraz tabele stosowane do obliczania wysokości wynagrodzenia w czasie urlopu określają przepisy prawa. W zależności od ustaleń zawartych w układzie zbiorowym pracy oraz wieku pracownika długość przysługującego urlopu może się zwiększać. Dodatkowe świadczenia można negocjować przed rozpoczęciem pracy lub przy okazji rocznej oceny pracownika. Niektóre układy zbiorowe pracy przewidują zobowiązania pracodawcy do podziału zysku wypracowanego przez przedsiębiorstwo lub wypłaty dywidendy.
Oprócz wynagrodzenia i płatnego urlopu można również negocjować inne dodatkowe świadczenia, takie jak samochód służbowy, zwrot kosztów dojazdu do pracy, ubezpieczenia emerytalne, koszty szkoleń itp.
W wielu przypadkach postanowienia dotyczące powyższych świadczeń zawarte są w układach zbiorowych pracy.